we zijn alweer een paar dagen verder...

... en het leven in Ton Sai gaat zijn gewone relaxe, heerlijke gang verder.

Eergisteren heb ik voetbal gespeeld met de Thai en hier vliegen ze er even hard in als bij ons. Als het niet harder is... Ze waren al een week aan het vragen wanneer ik ging meedoen en het is er eindelijk van gekomen, de andere keren was ik steeds klimmen. Ik denk dat ik nu wel aanvaard ben als Thai ;) en begin ook stillekes aan de Thaise kleur aan te nemen. Hier wordt ge zelfs bruin in de schaduw want op dagen dat er geklommen wordt, kom ik zo goed als niet in de zon, enkel op rustdagen zoals vandaag en toch begint het bruin terug te komen... hoera hoera! ;)

na 2 klimdagen was het tijd voor een nieuwe rustdag vandaag want het vel op de vingertoppen verdwijnt als sneeuw voor de zon... en hier is veel zon en weinig sneeuw ;) tip van een amerikaan: ga eens naar de lagune! het is echt supermooi en de trip waart. dus met volle moed beginnen we aan een toch vrij lastige hike, bij momenten is het meer klimmen, op en af en het blijft maar gaan tot we uiteindelijk op een plaats uitkomen waar we 360 graden rond omringd zijn door rotsen. Tiens, geen water! schoon lagune... maar we hebben er toch een geanimeerde wandeling aan over gehouden, uiteraard op de teensletsen. Ik weiger om hier in ander schoeisel rond te lopen ;) tis da of blote voeten.

tenslotte ging het op klimvlak vrij goed de voorbije dagen (gisteren niet zo, ma de dag ervoor wel). mijn onsight poging in cafe andaman 7b strandde op 3 bewegingen van het einde, jammer maar zit er wel in voor de komende dagen denk ik en tijdens de avondsessie diezelfde dag 7a+ a vue gedaan (a vue is hetzelfde als onsight uiteraard) want ik voelde mij na het voetballen te moe om cafe andaman opnieuw te proberen maar blijkbaar ging het vrij goed.

dat was het zo een beetje voor deze keer,

Thaise greetz.

Ciao!

N.